بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر رویکرد حیوان‌درمانی به‌منظور بهبود مهارت‌های اجتماعی کودکان اوتیسم: گزارش موردی مداخله‌ای

نوع مقاله : مطالعه موردی

نویسندگان

1 متخصص اعصاب و روان، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تربت جام، تربت جام، ایران

2 دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی، کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران

3 کارشناس ارشد روان‌شناسی بالینی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تربت جام، تربت جام، ایران

چکیده

مقدمه: اوتیسم یکی از اختلالات فراگیر رشد می‌باشد که ویژگی اصلی آن وجود نقایص کیفی در تعاملات اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی دوجانبه و نیز محدودشدن الگوهای رفتاری می‌باشد. در این راستا، پژوهش حاضر با هدف بهبود تعاملات اجتماعی کودکان مبتلا به اوتیسم با استفاده از رویکرد درمانی با کمک حیوان و بررسی اثربخشی این روش درمانی بر بهبود مهارت‌های اجتماعی کودکان اتیستیک در سال 1396 در شهر مشهد انجام شد.
مواد و روش‌ها: مطالعه حاضر که به‌صورت گزارش موردی مداخله‌ای تنظیم شده است، در ارتباط با سه کودک نه ساله که با روش نمونه‌گیری تصادفی از میان کودکان اتیستیک با عملکرد بالا در سطح شهر مشهد انتخاب گردیدند، انجام شد. شرکت‌کنندگان طی یک دوره سه هفته‌ای (آزمون به‌صورت هفتگی) از طریق خرده‌مقیاس تعاملات اجتماعی مقیاس درجه‌بندی اوتیسم Gilliam ویرایش دوم مورد ارزیابی اولیه قرار گرفتند. سپس، مداخله با حیوان (سگ) برای هر سه شرکت‌کننده به مدت 12 هفته به‌صورت انفرادی صورت گرفت و مجدداً تعاملات اجتماعی کودکان ارزیابی گردید.
یافته‌ها: هر سه فرد شرکت‌کننده در این مطالعه به‌طور متوسط 30 درصد پیشرفت در مهارت‌های اجتماعی را نشان دادند.
نتیجه‌گیری: نتایج حاصل از این مطالعه نشان‌دهنده اثربخشی مداخله با استفاده از حیوان بر بهبود مهارت‌های اجتماعی کودکان طیف اوتیسم بودند.

کلیدواژه‌ها

مراجع

  1. American Psychiatric Association. Diagnostic and statistical manual of mental disorders (DSM-5®). New York: American Psychiatric Pub; 2013.
  2. Wimpory DC, Hobson RP, Williams JM, Nash S. Are infants with autism socially engaged? A study of recent retrospective parental reports. J Autism Dev Disord. 2000; 30(6):525-36.
  3. Gibbs TT. Pharmacological treatment of autism. The neurochemical basis of autism. Boston, MA: Springer; 2010. P. 245-67.
  4. O’Haire ME. Animal-assisted intervention for autism spectrum disorder: a systematic literature review. J Autism Dev Disord. 2013; 43(7):1606-22.
  5. Marston L. How animals affect us: examining the influence of human. New York: Animal Interaction on Child Development and Human Health; 2011. P. 339-41.  
  6. O'Haire M. Companion animals and human health: benefits, challenges, and the road ahead. J Vet Behav. 2010; 5(5):226-34.
  7. Friedmann E, Son H. The human–companion animal bond: how humans benefit. Vet Clin North Am Small Anim Pract. 2009; 39(2):293-326.
  8. Bennett PC. Animals in our lives: human–animal interaction in family, community, & therapeutic settings. Abingdon: Taylor & Francis; 2011.  
  9. Prothmann A, Ettrich C, Prothmann S. Preference for, and responsiveness to, people, dogs and objects in children with autism. Anthrozoös. 2009; 22(2):161-71.
  10. Bachi K, Terkel J, Teichman M. Equine-facilitated psychotherapy for at-risk adolescents: the influence on self-image, self-control and trust. Clin Child Psychol Psychiatry. 2012; 17(2):298-312.   
  11. Barker SB, Knisely JS, Schubert CM, Green JD, Ameringer S. The effect of an animal-assisted intervention on anxiety and pain in hospitalized children. Anthrozoös. 2015; 28(1):101-12.
  12. Bass MM, Duchowny CA, Llabre MM. The effect of therapeutic horseback riding on social functioning in children with autism. J Autism Dev Disord. 2009; 39(9):1261-7.
  13. Gabriels RL, Agnew JA, Holt KD, Shoffner A, Zhaoxing P, Ruzzano S, et al. Pilot study measuring the effects of therapeutic horseback riding on school-age children and adolescents with autism spectrum disorders. Res Autism Spectrum Disord. 2012; 6(2):578-88.
  14. Ahmadi S, Safari T, Hemmatian M, Khalili Z. The psychometric properties of Gilliam autism rating scale. J Res Cognitive Behav Sci. 2011; 1(1):87-104.
  15. Ward SC, Whalon K, Rusnak K, Wendell K, Paschall N. The association between therapeutic horseback riding and the social communication and sensory reactions of children with autism. J Autism Dev Disord. 2013; 43(9):2190-8.
  16. Grandgeorge M, Tordjman S, Lazartigues A, Lemonnier E, Deleau M, Hausberger M. Does pet arrival trigger prosocial behaviors in individuals with autism? PloS One. 2012; 7(8):e41739.
  17. Berry A, Borgi M, Francia N, Alleva E, Cirulli F. Use of assistance and therapy dogs for children with autism spectrum disorders: a critical review of the current evidence. J Alternat Complement Med. 2013; 19(2):73-80.
  18. Viau R, Arsenault-Lapierre G, Fecteau S, Champagne N, Walker CD, Lupien S. Effect of service dogs on salivary cortisol secretion in autistic children. Psychoneuroendocrinology. 2010; 35(8):1187-93.
  19. Allen K, Blascovich J, Mendes WB. Cardiovascular reactivity and the presence of pets, friends, and spouses: the truth about cats and dogs. Psychosom Med. 2002; 64(5):727-39.  
  20. Gholami S, Hosseinchari M. Predicting high school students’ happiness based on teacher-student interaction and teacher expectancy: mediatory effect of students’ self-efficacy. Stud Learn Instruct Soc Sci Human Shiraz 2011; 3(1):18-21.
  21. Barak Y, Savorai O, Mavashev S, Beni A. Animal-assisted therapy for elderly schizophrenic patients: a one-year controlled trial. Am J Geriat Psychiatry. 2001; 9(4):439-42.  
  22. Smaeeli FN, Shafiabadi A, Ahghar G. Proportion of self-efficacy in the prediction of happiness. J Clin Psychol Andishe Raftar. 2011; 5(19):27-34.
  23. Grandin T, Fine AH, Bowers CM. The use of therapy animals with individuals with autism spectrum disorders. Handbook on animal-assisted therapy. New York: Academic Press; 2010. P. 247-64.
نوید نو
دوره 22، شماره 69
خرداد 1398
صفحه 42-50

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار